எழுபதுகளின் நடுவில் எழுத்தாளர் சுஜாதா பிரபலமான வாரப் பத்திரிகையில் எதிர்காலத்தில் தண்ணீர் பாட்டிலில் விற்கப்படும் என எழுதியிருந்தார். எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம். வீட்டுக்கு யார் வந்தாலும் பெரிய செம்பில் தண்ணீர் தந்து உபசரிக்கும் தமிழகத்தில் தண்ணீரை விற்பது அதீதமான கற்பனை எனத் தோன்றியது.
இன்று சின்னக் கிராமங்களில்கூட 200 மி.லி. தண்ணீர் பாலீதின் பாக்கெட்டில் ரூ.2/-க்கு விற்கப்படுகின்றது. அரசாங்கம் மேல்நிலை நீர்த்தொட்டி, பாதுகாக்கப்பட்ட குடிநீர் எனக் குழாய்களின்மூலம் வீடுகளுக்கு விநியோகித்த தண்ணீரைப் பாத்திரத்தில் சேகரித்துக் குடித்த நிலைமை இன்று மாறி விட்டது. தமிழக அரசினால் அம்மா தண்ணீர் ஒரு லிட்டர் ரூ.10/-க்கு விற்பனை செய்யும் நிலைமை ஏற்பட்டுள்ளது. இன்று சென்னை நகரின் நிலப்பரப்பில் 10 கி.மீ. தொலைவிற்கு நிலத்தடியில் கடல் நீர் உள்ளே புகுந்து விட்டது. குடிப்பதற்கோ குளிப்பதற்கோ லாயக்கற்ற ஆழ்குழாய் நீரினை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்ய? அரசாங் கத்தை நம்புவதைவிட, லாரி தண்ணீரை விலைக்கு வாங்கித் தொட்டியில் சேகரித்து பயன்படுத்துவது இன்னும் எத்தனை காலம் தாக்குப் பிடிக்கும்? தண்ணீர் பயன்பாட்டினுக்கு அரசாங்கம் ரேஷன் முறையைக் கறாராக அமல்படுத்தும் காலம் வெகு தொலைவில் இல்லை. பூமித்தாயின் மடியிலிருந்து அளவுக்கதிகமாக நீரை உறிஞ்சி விற்பனை செய்யும் வியாபாரம் ஒருநிலையில் வறண்டுவிடும். அப்பொழுது சென்னையில் வாழும் லட்சக்கணக்கான மக்கள் என்ன செய்யப் போகின்றார்கள்?
இன்றைய தண்ணீர்ப் பற்றாக்குறையுடன் ஒப்பிடும்போது 1971-ஆம் ஆண்டில் சென்னை நகரில் நிலவிய தண்ணீர்ப் பிரச்சினை ஓரளவு சமாளிக்கக்கூடியதுதான். என்றாலும் நாவலாசிரியர் அசோகமித்ரனின் படைப்பு மனம், எதிர்காலத்தில் தண்ணீர் பிரச்சினை வடிவெடுக்கவிருக்கும் விஸ்வரூபம் பற்றிய பிரக்ஞையுடன் தண்ணீர் நாவலைக் கட்டமைத்துள்ளது. அன்றாட வாழ்க்கையில் மக்களின் அத்தியாவசியத் தேவையான தண்ணீர் என்பது எளிதானது போலத் தோன்றினாலும், அதற்கு பின்னர் பொதிந்துள்ள நுண்ணரசியல் வலுவானது. எல்லா உயிரினங்களும் ஏதோ ஒருவகையில் நீரினைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கின்றன. மனிதர்களும் விதிவிலக்கு அல்ல. நகரத்து முடுக்குகளில் ஒண்டிக்குடித்தன வீடுகளில் முடங்கிப் பொழுதைப் போக்கிடும் மனிதர்கள் அத்தியாவசியமான தண்ணீருக்குப் படுகின்ற பாடுகள் அளவற்றவை. ஐம்பூதங்களில் ஒன்றான தண்ணீருக்கும் மனிதர்களுக்குமான உறவினை முன்வைத்து அசோகமித்ரன் எழுதியுள்ள தண்ணீர் நாவல், சூழலியல் பிரச்சினையை மறுபரிசீலனை செய்திடப் பின்புலமாக விளங்குகின்றது.
சென்னை நகரம் எப்பொழுதும் எதிர்கொண்டுள்ள தண்ணீர்ப் பஞ்சம் ஒருபுறம், திரைப்பட மோகத்தினால் சிக்குண்டுள்ள பெண்களின் அவலம் இன்னொருபுறம் என தண்ணீர் நாவலின் கதைப்பரப்பு விரிகின்றது.
கதாபாத்திரங்களின் மனவோட்டங்களை நாவல் முழுக்க அசோகமித்ரன் நுட்பமாகப் பதிவாக்கியுள்ளார்.“ ஒரு கணத்தில், ஒரே ஒரு கணத்தில் சாயா மணிக்கணக்கில் நடந்ததை எல்லாம் தெரிந்து கொண்டு விடுவாள்” என யோசிக்கும் ஜமுனா தற்கொலைக்குத் துணிந்து விடுகின்றாள். இருப்பின் அழுத்தமும் நடப்பின் வெக்கையும் தாங்கவியலாமல் ஜமுனா, சாயாவைப் பிரிந்து வருந்துகின்றாள். சாயா பிரிந்து போனதற்குத் தண்ணீர்ப் பற்றாக்குறையும் ஒரு காரணம்தான். தண்ணீரை முன்வைத்து ஜமுனா எதிர்கொள்கின்ற அனுபவங்களாக அசோகமித்ரன் சித்திரிக்கின்ற சம்பவங்கள் நாவலின் போக்கினை வேறு தளத்திற்கு நகர்த்துகின்றன.
தண்ணீர் நாவல் 1971-இல் கணையாழி இதழில் தொடர்கதையாக வெளிவந்து பின்னர் 1973-இல் நூல் வடிவம் பெற்றது. அன்றைய காலகட்டத்தில் சென்னை நகரில் நிலவிய கடுமையான தண்ணீர்ப் பஞ்சத்திற்குக் காரணம் பருவ மழை பொய்த்ததுதான். சென்னை நகரத்து வீடுகளில் தோண்டப்பட்டிருந்த கிணறுகளின்மூலம் தண்ணீர் இறைத்துப் புழங்கிய நிலையில் மாற்றம். வறண்டு போன கிணறுகளைத் தூர் வாருவது மும்முரமாக நடைபெற்றது. கிணறுகளை ஆழப்படுத்தி சிமிண்டு உறைகளை இறக்கினாலும், தண்ணீர் ஊறாத நிலை. விளிம்புநிலையினர் கார்ப்பரேஷன் குழாய்களில் வந்த தண்ணீரைப் பானைகளில் பிடித்துக் குடிக்கவும், சமையலுக்குப் பயன்படுத்துவதும் செய்தனர். தண்ணீர் வராத பகுதிகளில் மாநகராட்சி லாரிகளில் தெருவுக்குக் கொண்டுவரப்பட்ட தண்ணீரைப் பிடிக்க இரவு பகலாகப் பலரும் காத்திருந்தனர். வீடுகளுக்கு இணைப்புத் தரப்பட்ட கார்ப்பரேசன் குழாயில் அடி பம்பினைப் பொருத்தித் தண்ணீர் அடிப்பது தனிக் கலை. சில இடங்களில் குழாய்களில் குடிநீருடன் சாக்கடை நீரும் சேர்ந்து கருப்பாக வந்தது. தண்ணீரைப் பிடித்துப் பாத்திரத்தில் வைத்தால் சில நாட்களில் புழுக்கள் நெளிந்தன. ஆழ்குழாய்க் கிணறுகள் பிரபலமாகாத நாளில் விளிம்பு நிலையினரின் தண்ணீருக்கான போராட்டம் கடுமையாக இருந்தது. வாழ்க்கையின் ஆதாரமான தண்ணீருக்காக அன்றைய சென்னைவாசிகள் பட்ட பாடுகளை நாவலாக அசோகமித்ரன் விவரிப்பது இன்றைய சூழலுக்கும் பொருந்துவதாக உள்ளது.
நாவலின் தொடக்கமே பம்பின்மூலம் தண்ணீர் அடிப்பதில் இருந்து தொடங்குகின்றது. ஒட்டுக் குடித்தனக்காரர்களிடையே பம்ப் அடிக்கப் போட்டா போட்டி. வீடுகளைக் கட்டி வாடகைக்கு விடும் உரிமையாளர்களுக்குக் குடித்தனக்கார்களுக்குத் தண்ணீர் தர வேண்டும் என்ற அக்கறை எதுவுமில்லை. தெருக்கோடி வீட்டில் மட்டும் எப்படியோ குழாயில் வரும் தண்ணீரைப் பிடிக்கப் பெண்கள் கூட்டம். தண்ணீர் பிடிப்பதில் பழக்கமான குண்டு டீச்சரம்மா வுடன் ஏற்பட்ட சிநேகிதம் காரணமாக ஜமுனா, டீச்சர் வீட்டிற்குப் போகின்றாள். அங்கு டீச்சரின் மாமியார்க் கிழவியுடன் ஏற்படும் அனுபவங்கள் அவளுக்குத் திகைப்பை ஏற்படுத்துகின்றன.
தெருவில் வைக்கப்பட்டுள்ள வாட்டர் டாங்கில் லாரி மூலம் கொண்டு நிரப்பப்படும் தண்ணீர் வீட்டிற்கு இரண்டு பக்கெட் அளவில் கிடைக்கும். அதைப் பிடிக்கவும் அடிதடி, தள்ளுமுள்ளு. அதிகாலை இருளில் ஜமுனாவும் டீச்சரும் அரை மைல் தொலைவு நடந்துபோய், யாரையோ கெஞ்சி இரு தவலைகள் நிரம்பத் தண்ணீர் அடித்துக் கொண்டு வருகின்றனர். தண்ணீருக்காகப் பெண்களின் அலைச்சல் தொடர்கின்றது.
தண்ணீர் நாவல் எழுதப்பட்டு 43 ஆண்டுகள் கடந்து விட்டன. இதில் சித்திரித்துள்ள அடிப்படையான விஷயங்களில் இன்றளவும் பெரிய மாற்றம் எதுவுமில்லை. தொடர்ந்து இரு ஆண்டுகள் பருவ மழை பொய்த்தால், சென்னை நகரம் தண்ணீருக்குத் திண்டாடிவிடும். இன்று கூவம் ஆற்றின் கரையோரம் வாழ்ந்த மக்களைக் கண்ணகி நகருக்கு மாற்றியாகி விட்டது. தெருவோரத்தில் வாழும் விளிம்பு நிலையினரை அப்புறப்படுத்தி விட்டால், சென்னை சிங்காரமாகி விடுமா என்ற கேள்வியில், நகரம் பணக்காரர்களுக்கு மட்டும்தானா என்று தோன்றுகின்றது.
தண்ணீரை விலைக்கு வாங்கிப் பயன்படுத்துவதுதான் முறை என்ற சர்வதேச நிதி நிறுவனங்களின் கட்டளையை அப்படியே அமல்படுத்தும் நிலை விரைவில் ஏற்படலாம். அப்பொழுது விண்ணிலிருந்து பொழியும் மழை நீரைப் பாத்திரத்தில் பிடிப்பதற்கும் பணம் தர வேண்டிய சூழல் ஏற்படும். எதிர்காலத்தில் சென்னை நகரில் லட்சக் கணக்கில் பெருகவிருக்கின்ற மக்கள் தொகைக்கேற்ற வகையில், தண்ணீரைத் தருவதற்கு எவ்விதமான காத்திரமான திட்டங்களும் தமிழக அரசிடம் இல்லை என்பது கசப்பான உண்மை.
ஜனவரி, 2015.
